وسیله‌گذاری و فیوژن پشتی شکستگی مهره‌های سینه‌ای و کمری (نتایج کوتاه مدت)

پیش زمینه: بیشتر صاحب‌نظران در مورد لزوم درمان جراحی شکستگی‌های ناپایدار مهره‌های سینه‌ای و کمری توافق دارند‌، اما درمورد روش جراحی‌ پشتی یا از جلو، هنوز اتفاق‌نظر کامل وجود ندارد. در این تحقیق نتایج سوبژکتیو و ابژکتیو جراحی پشتی با به‌کارگیری یک سیستم سگمنتال و دکمپرس کردن کانال نخاعی از طریق لیگامنتوتاکسی بررسی شد.مواد و روش‌ها: در یک مطالعه طولی ۳۷ بیمار بین فروردین ۱۳۸۰ تا فروردین ۱۳۸۴ در یک مرکز درمانی شیراز تحت درمان جراحی قرار گرفتند. شکستگی مهره‌های سینه‌ای و کمری به مدت میانگین ۳۰ ماه (۴۶-۱۲ ماه) بعد از عمل جراحی پیگیری شدند. در پایان پیگیری خصوصیات سوبرکتیو و ابژکتیو شامل درد کمر (مقیاس نمره‌بندی دنیس)، سطح عملکرد، وضعیت شغلی (مقیاس شغلی دنیس)، وضعیت عصب‌شناسی (درجه‌بندی فرانکل) و شاخص‌های پرتونگاری (زاویه کایفور، زاویه گوه‌ای، کلاپس، شاخص ساژیتال، زاویه پشتی مهره و شکستن یا جابه‌جایی وسیله) مورد بررسی قرار گرفتند..یافته‌ها: بیست بیمار درد نداشتند، ۳۵ بیمار عملکرد مستقل داشتند (درجه FIM ،F7 ،F6) و بیمارانی که ضایعه عصبی داشتند ۱/۶ درجه فرانکل بهبودی نشان دادند. میانگین زاویه کایفوز (موضعی) از ۱۹/۱ درجه قبل از عمل به ۱/۱ درجه بعد از عمل و ۱/۵ درجه در پیگیری نهایی رسید. عوارض جراحی محدود به ۳ مورد عفونت خفیف موضعی بود و فقط یک مورد شکستن وسیله مشاهده شد.نتیجه‌گیری: از نظر تصحیح معیارهای پرتونگاری شکستگی و نتایج سوبژکتیو و آبژکتیو، این روش یک شیوه سریع، موثر و ایمن می‌باشد، جراحان با آن آشناترند، عوارض کمتری نسبت به جراحی از جلو دارد و میزان شکستن یا جابه‌جایی وسیله نیز در آن اندک است.